Κάποτε ονειρευόμουν ένα σπίτι στη Σαλαμίνα από σαλάμι και λαμαρίνα: τερματικός σταθμός. Στο φράχτη έγερνε ένα μαύρο ντεμοντέ ποδήλατο, τα λάστιχα φουσκωμένα με επιπόλαιες ελπίδες και μηδέν ταχύτητες. Στιγμιαίες φωτογραφίες με τα ίδια πάντα δύο πρόσωπα πεταμένες εδώ και κει στον απεριποίητο κήπο κι ένα σιδερένιο τραπεζάκι από παλιό θερινό σινεμά να σκουριάζει δίπλα σ’ ένα πρώην πηγάδι… το τελευταίο έργο είχε τελειώσει.
Πίσω ακριβώς από τη διαρκώς κλειδωμένη εξώπορτα, ένα άγνωστης μάρκας στερεοφωνικό της δεκαετίας του 70 ήταν κολλημένο στον τοίχο του χολ και πάνω του κάμποσες σκονισμένες κασέτες φύλαγαν επιδεικτικά τα μυστικά τους: οι ετικέτες ήταν άγραφες. (Νομίζω ότι ο δέκτης δούλευε ακόμα, αλλά μάλλον είχε κολλήσει μόνιμα στον ίδιο σταθμό.)
Από τη μαρμάρινη βεράντα έβλεπες ανάμεσα από τις κληματαριές τα απογεύματα τη μολυσμένη παραλία, με δαίμονες του Bosch να νοικιάζουν στους παραθεριστές ξύλινες ξαπλώστρες από τις οποίες κανείς δεν ξανασηκώθηκε και η κιτρινωπή, υγρή άμμος αλεσμένα κόκαλα.
Κάθε βράδυ πάλι, τα μακρινά φώτα του Ναυστάθμου Β έκαναν ανάγλυφο τον κούφιο λόφο και τεράστιοι αρουραίοι πρέπει να περιπολούσαν στην έρημη προβλήτα ανάμεσα σε κουλουριασμένους κάβους και σκουπίδια. Ήμουν επιτέλους ασφαλής.
No comments:
Post a Comment