Το τετράγωνο μεταλλικό ρολόι στον τοίχο ήταν το γαμήλιο δώρο του σ' έναν παλιό, καλό φίλο... Φυσικά δεν είχε παρευρεθεί στην τελετή εκείνη και δυο χρόνια και τρεις ματαιωμένες συναντήσεις μετά το έβγαλε από το σεμνά αμπαλαρισμένο του κουτί και το κρέμασε εκεί, να στολίζει χρηστικά και καταχρηστικά το σαλόνι του: ναι, άλλη μια υποχρέωση που δεν έφερε ποτέ εις πέρας... Σήμερα όμως ήταν ο δικός του γάμος και το ρολόι στον τοίχο έδειχνε ακριβώς σε μια ώρα! Δεν χρειάστηκε να κοιτάξει στον αριστερό του καρπό για να βεβαιωθεί, το τετράγωνο ρολόι είχε πάντα δίκιο και αυτός ήταν τυπικά έτοιμος. Και η Έφη άραγε; Κανείς φίλος ή συγγενής δεν θα εμφανιζόταν, ο γάμος ήταν κλειστός. Εμείς οι δυο. Το χέρι που κρατούσε το σβηστό τσιγάρο όμως έτρεμε. Επτά χρόνια. Σε μια ώρα. Μήπως το ρολόι στον τοίχο τελικά σταμάτησε; Δυσκολο να πεις με μια ματιά χωρίς δείκτη δευτερολέπτων... Ξαφνικά όλες οι έγνοιες της τελετής μεταμορφώθηκαν στην εικόνα ενός και μόνο κίτρινου τριαντάφυλλου που θα έδειχνε τις προθέσεις του: η Έφη δεν θα το παρεξηγούσε και ίσως να της άρεσε ακόμα. Αμέσως ένιωσε πολύ καλύτερα και άναψε το τσιγάρο.
Πριν βγει σχεδόν μια ώρα μετά, κοιτάχτηκε στον ολόσωμο ξύλινο οβάλ καθρέφτη, ενθύμιο κάποιας ανέμελης Κυριακάτικης βόλτας στα παλαιοπωλεία. Το παντελόνι τού φάνηκε υπερβολικά φαρδύ στη μέση, και περιέργως ήταν. Ευτυχώς την ατέλεια έκρυβε κουμπωμένο το ασορτί σακάκι. "Ελπίζω να μη φανεί της Έφης πως ντύθηκα σαν γαμπρός στο πρώτο μας ραντεβού" σκέφτηκε.
No comments:
Post a Comment