Hello from Hell

στον Κώστα Λαβράνο

Έβγαλε το ροζ κολάρο σκύλου από το λαιμό του και το κρέμασε στο καυτό μεταλλικό τοίχωμα του τηλεφωνικού θαλάμου. Επιτέλους βρισκόταν στην Κόλαση! Οι φλόγες ολόγυρά του έφταναν ψηλά στον κατακόκκινο ουρανό αφήνοντας να φανούν πού και πού λεπτομέρειες από πολυκατοικίες, θλιβερά κλαδιά δέντρων και περιγράμματα μόνιμα σταθμευμένων αυτοκινήτων, γεμάτα φωτιά. Κρατώντας το βλέμμα του μακριά από την πρόστυχα τρομακτική αγγελία που κάποιος ή κάτι είχε γράψει βιαστικά δίπλα στο τζαμάκι που έλειπε, έβαλε φιλμ στη φωτογραφική του μηχανή. "Πρέπει να είμαι προσεκτικός" σκέφτηκε, και σήκωσε το ακουστικό. Το γυαλιστερό καλώδιο ήταν ο ομφάλιος λώρος που τον ένωνε με μια σειρά από γνώριμα σπίτια και αγαπημένα πρόσωπα, με την παλιά του ζωή που είχε πρόθυμα ανταλλάξει μ' αυτό το τουριστικό ταξίδι μιας ζωής. "Ποιος να είναι άραγε ο κωδικός;" αναρωτήθηκε.

______


He took the pink dog collar off of his neck and hanged it on the hot metal wall of the phone booth. At last he was in Hell! The flames all around him reached up to the fiery sky, bringing out here and there details of apartment buildings, sad branches, and outlines of permanently parked cars full of fire. Keeping his eyes away from the obscenely frightening want ad that someone or something had scribbled next to the missing glass, he put a new roll of film in his camera. "I have to be careful," he thought and picked up the receiver. The shiny cable was the umbilical cord that joined him to a series of familiar houses and beloved faces, to his former life he had readily swapped for this once-in-a-lifetime pleasure trip. "Now which is the right area code?" he asked himself.